De spelers vierden mee, zij het voorzichtig. Want wie de woorden van trainer Kristof Aelbrecht, verdediger Tommy St. Jago en aanvoerder Jesse Bosch goed beluistert, hoort vooral één boodschap: “We zijn er nog niet.”
Tilburg ontploft na bloedstollende avond
De wedstrijd zelf kende een krankzinnig verloop. Na een vroege voorsprong via St. Jago en Mathijsen leek Willem II op rozen te zitten, maar Dordrecht toonde veerkracht. Slory en later Ezeb trokken de stand gelijk over twee duels, waarna strafschoppen de beslissing moesten brengen. Willem II hield daarin het hoofd nét iets koeler en plaatste zich voor de finale van de nacompetitie, tegen Telstar.
Wat volgde was een veldbestorming van jewelste. Analist Kees Kwakman, aanwezig namens ESPN, keek zijn ogen uit: “Ik heb dit nog nooit meegemaakt.” Voor wie de context kende — een seizoen vol malaise en frustratie — was de explosie van emotie begrijpelijk, maar ook enigszins voorbarig.
Spelers begrijpen de emotie, maar drukken op de rem
Jesse Bosch toonde begrip voor de uitbarsting van het publiek. “Dit moest je winnen om in de finale te staan. Iedereen is enorm blij en dat mag ook.” Toch is er ook bij de middenvelder besef: de klus is nog lang niet geklaard.
Coach Aelbrecht hield zijn hoofd koel. “Dit is iets van de laatste tijd. Mensen stormen het veld op na elke mijlpaal. Maar laten we wel wezen: we hebben nog een finale te spelen.” Zijn boodschap is duidelijk: het feestje is voorlopig uitgesteld.
Ook Tommy St. Jago, maker van de openingstreffer, sloot zich daarbij aan. “De fans hebben hier lang op gewacht. Dat snap ik. Maar we moeten niet denken dat dit genoeg is.” Hij benadrukt dat de vreugde oprecht is, maar dat het vizier direct weer op Telstar moet. “Volgende week moeten we wéér zo vrolijk kunnen zijn, en dat gaat alleen als we dan echt promoveren.”
Nog niks beslist in Tilburg
Na een seizoen waarin Willem II geen enkele competitiewedstrijd wist te winnen in de tweede seizoenshelft, voelde deze zege als een bevrijding. Maar precies die lange reeks zonder overwinningen verklaart waarom iedereen zo opgelucht was — en waarom het gevaar van te vroeg juichen op de loer ligt.
In Tilburg leeft de hoop, dat is duidelijk. Maar bij spelers en staf is het besef minstens zo sterk dat alles nu aankomt op die ene laatste horde. De pitch invasion was een visueel hoogtepunt, maar ook een herinnering aan de dunne lijn tussen opluchting en onderschatting. En aan dat laatste wil Willem II zich absoluut niet branden.
