75 jaar rood-wit: een zeldzaam jubileum
Sinds 11 september 1950 is Swart onafgebroken lid van de club uit Amsterdam. Daarmee is hij donderdag officieel 75 jaar verbonden aan Ajax. Een unicum, dat de club niet ongemerkt voorbij laat gaan. Zonder groot spektakel of bombarie wordt Swart naar het Koninklijk Theater Carré gelokt. Wat hij daar precies te wachten staat, weet hij niet. Dat het iets met Youp van ’t Hek te maken heeft, vermoedt hij wel. De twee delen al jaren een band en Swart noemt het theater dan ook “bekend terrein”.
Youp van ’t Hek: één man in de zaal, maar wát voor een
Als de lichten doven en de spotlight het podium raakt, verschijnt Van ’t Hek. De komiek, die in 2024 officieel afscheid nam van het theater, maakt voor één keer een uitzondering. “Een oude komiek, die vorig jaar afscheid heeft genomen, speelt nog een keer in Carré en we kunnen zeggen: het loopt niet lekker”, grapt hij bij zijn opkomst. “Er zit nog één eenzame 87-jarige bejaarde in zijn uppie in de zaal. En wat voor een bejaarde…”
Met humor en ontzag spreekt Van ’t Hek over zijn ‘absolute Ajax-held’, een man die volgens hem “alles is behalve bejaard”. Hij refereert aan recente beelden van Swart die met vrienden op het veld van Zeeburgia een rondo speelt. Maar de grapjes maken al snel plaats voor eerbied. Wat volgt is een warme, persoonlijke toespraak over het gouden Ajax, het team van weleer en de jeugdherinneringen die Swart heeft gekleurd met zijn voorzetten, doelpunten en uitstraling.
Een ode vol nostalgie en bewondering
“Wat heb ik van jou genoten, Sjaak”, klinkt het oprecht vanaf het podium. Van ’t Hek vertelt hoe Swart en zijn generatie een hele stad lieten dromen, hoe ze de jeugd van Amsterdam een glorieus Ajax gaven om in te geloven. Het is meer dan een liefdesverklaring, het is een dankwoord. Niet alleen namens Van ’t Hek, maar namens een generatie supporters.
Hij sluit af met een belofte: “Over 25 jaar sta ik hier weer, als jij honderd jaar lid bent.” Dan verdwijnt hij van het podium, maar de woorden blijven hangen. Swart blijft stil zitten. Zijn ogen zijn vochtig, zijn ademhaling zwaar. “Ongelofelijk. Mooi. Dat doet je wel wat”, zegt hij zacht. In de coulissen volgt nog een innige omhelzing tussen de twee.
“Ik kan wel huilen”
Waar veel huldigingen groot en bombastisch zijn, zit de kracht hier juist in de eenvoud. Geen stadion, geen fanfare, geen mediacircus. Alleen een toneel, een stem en één man in de zaal. Mister Ajax, 75 jaar trouw aan de club. Na afloop vat Swart het samen zoals alleen hij dat kan. Met een brok in de keel: “Ik kan wel huilen.”
Een kleine show, maar een groots gebaar.
