Strafschoppenserie kroont Engeland opnieuw tot kampioen
Het was geen eenvoudige finale voor de Engelse vrouwen. Tegenstander Spanje kwam vroeg op voorsprong en gaf lang geen krimp. Pas diep in de tweede helft kwam Engeland langszij. De verlenging leverde niets op, waardoor strafschoppen de beslissing moesten brengen. Drie Spaanse missers later was het pleit beslecht: Engeland is opnieuw Europees kampioen onder leiding van Sarina Wiegman. En dat is een statistiek die begint te duizelen.
Drie keer een EK-finale. Drie keer goud. Twee landen. In zeven jaar tijd.
Vrouwenvoetbal ontgroeid?
Wiegman is al jaren het gezicht van tactisch meesterschap in het vrouwenvoetbal. Maar dat roept automatisch de vraag op: wat is er nog te winnen? Tijdens het vorige EK werd haar naam al voorzichtig gelinkt aan mannenploegen. Niet de eerste de beste, overigens. Denk aan nationale jeugdteams, Eredivisieclubs of zelfs functies binnen de KNVB. Wiegman zelf sluit het niet uit, zolang het niveau maar past bij haar ambitie.
“Werken in de top, dat is wat ik wil. En dat doe ik nu. Een stap terug doe ik niet,” zei ze eerder in een interview met De Volkskrant. Daarmee leek ze impliciet te zeggen: een gemiddelde Eredivisieclub? Bedankt, maar nee bedankt.
Wordt dit het moment?
Het vrouwenvoetbal is in opkomst, maar de absolute wereldtop is klein. En Wiegman heeft die top al veroverd – meermaals. Niet voor niets noemde verslaggever Suse van Kleef haar al eens ‘te groot voor een club als Twente’. Oud-international Daphne Koster zei het zo: “Sarina wil werken op het hoogste niveau. En dat is ze nu al aan het doen.”
Na deze EK-winst lijkt dat geluid nog luider te klinken. Wie haar aanstelt, krijgt niet alleen een meesterstrateeg, maar ook een coach met internationale ervaring, autoriteit en een bewezen staat van dienst.
