Voetbal
Mohamed Ihattaren is niet verlegen: “Ik hoor bij de beste”
Niet elke dag voelt als een Champions League-finale. Soms is het gewoon een regenachtige middag tegen Heracles, waar het spannendste moment de rij bij de frietkraam lijkt te zijn. Toch stond Mohamed Ihattaren daar afgelopen weekend, schoenen gestrikt, blik op oneindig, klaar om het tij voor RKC Waalwijk te keren. Of dat helemaal lukte? Laten we zeggen: de intenties waren er.
De afgelopen weken waren op zijn zachtst gezegd een hobbelige rit voor Ihattaren. Waar anderen na een off-day hooguit een slechte kop koffie krijgen, lag bij de voormalig wonderboy van PSV meteen de loep op standje microscopisch. Toch lijkt hij zich daar zelf weinig van aan te trekken. In gesprek met het Brabants Dagblad klinkt hij strijdlustig en – zoals we Ihattaren kennen – niet bepaald verlegen over zijn kwaliteiten.
Als je geen spanning voelt, moet je zelf maar voor vuurwerk zorgen
RKC kwam tegen Heracles niet verder dan een bloedeloze 0-0 en ook Ihattaren zelf kon het verschil niet maken. Toch gaf hij na afloop geen krimp. “Waar het aan lag? Ik zou het niet weten. Ik voelde geen spanning bij mijn ploeggenoten,” analyseerde hij, “al zeker niet bij mezelf. Dit zijn juist lekkere wedstrijden. Een vol stadion, er vol voor moeten gaan. Mij geeft het juist een extra kick.”
Dat extra duwtje in de rug vertaalde zich helaas niet naar doelpunten, assists of een staande ovatie. Ihattaren was zichtbaar op zoek naar zijn stempel, maar bleef uiteindelijk steken in goede bedoelingen en een paar aardige acties zonder vervolg.
“Ik ben naar hier gehaald om het team bij de hand te nemen op zulke momenten. Ik probeer belangrijk te zijn met bepalende acties. Dat ben ik vandaag niet geweest, vind ik zelf. Daar zit ik wel mee.”
Zelfreflectie kan soms pijnlijk zijn, maar in de topsport is het een noodzakelijk kwaad – net als verplicht meedoen aan interviews na een matte 0-0.
Even op de bank zitten kan geen kwaad
Een paar dagen eerder, toen RKC het opnam tegen AZ en een knap gelijkspel uit het vuur sleepte, mocht Ihattaren negentig minuten lang van het uitzicht genieten – vanaf de bank, welteverstaan. Geen gemopper, geen gefrons: gewoon professioneel blijven, zo zegt hij zelf.
“De trainer weet wat het beste is voor het team, daar hou ik me netjes aan.” Klinkt keurig, en eerlijk is eerlijk: na een paar woelige jaren zonder vaste stek kan stabiliteit ook gewoon lekker zijn, zelfs als je af en toe je warming-up voor niets doet.
Vertrouwen op krediet: Ihattaren rekent op zichzelf
Ondanks de recente ups en downs zit het zelfvertrouwen bij Ihattaren nog altijd op eredivisieniveau – minstens. Basisplaats of niet, hij weet wat hij kan. Of, zoals hij het zelf zegt: “Ik weet welk niveau ik ooit heb bereikt en welk niveau ik weer kan bereiken. Bij elk team is er concurrentie.”
Daarmee is de boodschap helder: Ihattaren laat zich niet zomaar uit het veld slaan. De weg naar boven gaat misschien via een omweggetje in Waalwijk, maar hij gelooft heilig in een nieuwe doorbraak. En ach, wie zijn wij om iemand die zijn eigen hype zo goed draagt tegen te spreken?
RKC als tussenstation: de motor warmdraaien voor meer
Heel Waalwijk mag dan hopen op een langer verblijf, Ihattaren ziet zijn periode bij RKC toch vooral als een tussenstop – zoals de benzinepomp langs de snelweg: nuttig, maar niet het eindstation.
“Trainers weten dat ik hier ben om minuten te maken en dat ik voor mijn vervolgstap wil gaan. Ik denk dat ik een van de betere spelers ben van de Eredivisie, dat mag ook wel worden gezegd,” stelt hij zelfverzekerd.
Of hij die woorden binnenkort kracht bij kan zetten met een goal, assist of minstens een fabelachtige panna? De komende weken zullen het uitwijzen. Voorlopig blijft Ihattaren in ieder geval optimistisch – en als hij het zelfvertrouwen alvast binnen heeft, hoeft de rest alleen nog maar te volgen.
