Andere opvattingen over spelersrollen
Een van de concrete breekpunten is het gebruik van spelers op posities die niet overeenkomen met wat de directie voor ogen had. Neem bijvoorbeeld het geval van Youri Regeer. Terwijl directeur voetbalzaken Alex Kroes hem in de voorbereiding vooral als middenvelder zag, heeft Heitinga hem gepositioneerd als stand-in voor rechtsback Anton Gaaei. De zomerversterking Lucas Rosa lijkt daarmee al overbodig gemaakt, nog voor hij goed en wel begonnen is.
Ook op de vleugels is het dringen. Ajax beschikt inmiddels over drie linkeraanvallers: Raúl Moro, Mika Godts en Oliver Edvardsen. Moro werd juist gehaald om zijn flexibiliteit, met de bedoeling dat hij ook op rechts uit de voeten kon. Toch is hij tot nu toe louter op links ingezet. Het gevolg: overbezetting op één plek, onderbezetting op een andere, en minstens één vleugelaanvaller die zich onnodig buitenspel gezet voelt.
Jeugd krijgt minder kansen dan beloofd
Het schuurt niet alleen op tactisch vlak, ook de belofte om jeugdspelers meer kansen te geven blijkt vooralsnog een loze kreet. In juli stelde Kroes nog dat Ajax “de jeugd meer wil laten doorstromen”. De realiteit: Rayane Bounida ziet zijn perspectief verdampen door de komst van Oscar Gloukh, terwijl Sean Steur verdrinkt in de overvloed aan middenvelders. Jorthy Mokio, eveneens gezien als veelbelovend, is voorlopig niet meer dan een bankzitter.
Het wringt temeer nu Ajax werk maakt van de komst van James McConnell, een twintigjarige controleur van Liverpool. Opvallend genoeg is hij jonger dan Kian Fitz-Jim, die intern juist op de wip zit. Heitinga zou Fitz-Jim het liefst behouden, maar de directie heeft andere plannen: verhuur is bespreekbaar, mits Kenneth Taylor aan boord blijft.
Geen leider, wel verwarring
De situatie op ‘nummer 6’ is illustratief voor de bredere onenigheid. Heitinga wil al maanden een leider op het middenveld – een type die het spel kan dragen én de groep kan aansturen. De komst van McConnell lost dat probleem niet op. Hij is jong, onervaren en geen natuurlijke leider. Toch krijgt hij de voorkeur boven spelers als Fitz-Jim of de net doorgeschoven jeugd.
Het beeld dat ontstaat: een technische staf die haar eigen voorkeuren volgt, en een clubleiding die ondertussen met een andere visie blijft schuiven op het bord. Als deze koerswijzigingen niet snel op elkaar worden afgestemd, dreigt Ajax niet alleen sportief, maar ook organisatorisch te blijven schutteren.
Kortom: terwijl de fans zich richten op de resultaten op het veld, speelt er achter de schermen een minstens zo bepalend gevecht om invloed. Eén ding is zeker — de neuzen staan (nog lang) niet dezelfde kant op in Amsterdam.
