Valentijn Driessen, huisanalist van De Telegraaf, spaarde niemand in zijn nabeschouwing. Niet Ajax-coach John Heitinga, niet de opstelling en al helemaal niet scheidsrechter Danny Makkelie.
“Als je begint met een middenveld als Mokio, Klaassen en Taylor, dan moet je niet verbaasd zijn dat het aanvalsspel stokt,” stelt Driessen. “Heitinga stond er van te kijken, maar dit had je vooraf kunnen voorspellen. En dan ook nog Gaaei én Wijndal opstellen – dat is gewoon vragen om ellende.”
Ajax had zes tot zeven weken voorbereiding achter de rug, maar dat bleek amper terug te zien op het veld. “Go Ahead dook telkens achter de vleugelverdedigers. Alles piepte en kraakte bij Ajax,” aldus Driessen.
Weghorst ontregelt alles en iedereen
Toch draait de frustratie in Deventer niet alleen om tactische keuzes of falende automatismen. De échte ophef ontstond rond Wout Weghorst. De Ajax-spits scoorde weliswaar niet, maar stond volgens Driessen symbool voor alles wat er misging.
“Weghorst had het aan de stok met iedereen: tegenstanders, de scheidsrechter, zijn eigen ploeggenoten,” zegt Driessen. “Hij kreeg een gele kaart, maar was daarna gewoon niet meer te houden. Er zat vuur in, maar ook roekeloosheid. En daar kwam Makkelie niet tegenop.”
Wat de analist vooral stoort: het moment waarop Weghorst de bal na het fluitsignaal alsnog in het doel schiet. “Iedereen stopt, grensrechter vlagt, scheidsrechter fluit – en hij knalt die bal er alsnog in. Dat is gewoon spelbederf. In het huidige voetbal is dat een tweede gele kaart, dus rood.”
Had Go Ahead hier moeten winnen?
Driessen trekt het breder. “Als je ziet dat zo’n moment onbestraft blijft, dan is dat niet alleen irritant. Stel dat Ajax hier in de slotfase had gewonnen, dan was De Adelaarshorst geëxplodeerd. En terecht. Zo’n beslissing raakt aan de geloofwaardigheid van de arbitrage.”
Volgens Driessen speelt Makkelie selectief met de spelregels. “De ene keer fluit hij strikt volgens het boekje, de andere keer laat hij alles lopen. Dan moet je je niet verbazen dat je internationaal steeds minder aan bod komt.”
Voor Go Ahead voelt het zuur. De ploeg speelde met lef, kreeg Ajax lange tijd aan het wankelen en had – met een beetje andere arbitrale keuzes – zomaar als winnaar van het veld kunnen stappen. In plaats daarvan blijft er een nare nasmaak hangen. Niet om het punt, maar om de manier waarop.
