“Ik weigerde mijn shirt uit te trekken”
Bram liep door Amsterdam toen hij door twee jongeren werd aangesproken op zijn Feyenoord-shirt. Eén van hen eiste dat hij het uittrok. “Ik weigerde. Dat pikte hij niet en begon aan mijn shirt te trekken,” vertelt Bram aan RTV Rijnmond. Het escaleerde snel. Tijdens het handgemeen kwam hij ten val, waarbij hij hard met zijn gezicht op de grond klapte.
Een medewerker van een nabijgelegen Albert Heijn zag het incident en schoot te hulp, maar de daders waren toen al gevlucht.
Medische blunders verergeren de klap
In eerste instantie werd Bram na een kort bezoek aan het ziekenhuis weer naar huis gestuurd. Pas een dag later kwam het verontrustende telefoontje van een arts: het ziekenhuis had ernstige fouten gemaakt in de beoordeling. Bram bleek niet alleen een gebroken oogkas, maar ook een hersenbloeding te hebben. De fysieke en mentale klap was daarmee vele malen groter dan aanvankelijk gedacht.
Ziektewet, stemmingswisselingen en sociaal isolement
De gevolgen van het geweld reiken ver voorbij het medische dossier. Bram is inmiddels al maanden uitgeschakeld. Werken is onmogelijk geworden, zijn sociale leven ligt grotendeels stil. “Ik ben letterlijk de ziektewet ingetrapt,” zegt hij. “In het begin had ik constant hoofdpijn, wazig zicht en moeite met concentreren. Ook stemmingswisselingen waren een probleem. Nog steeds kost alles me ontzettend veel energie.”
Symbolisch geweld dat diep snijdt
De aanval op Bram raakt aan meer dan rivaliteit tussen twee clubs. Het toont hoe symboolkleding – een shirt, een logo – een aanleiding kan worden voor zinloos geweld. Voor Bram is het duidelijk: dit was geen uit de hand gelopen woordenwisseling, maar een bewuste aanval. Alleen omdat hij de verkeerde kleuren droeg, op de verkeerde plek.
De zaak roept vragen op over de veiligheid van supporters buiten de stadions en over hoe rivaliteit ontspoort in regelrecht fanatisme. Bram is daar nu het gezicht van geworden, ongewild, maar zichtbaar getekend.
Een voetbalshirt zou nooit aanleiding mogen zijn voor geweld. Maar voor Bram is het precies dat geworden – een litteken dat nog lang voelbaar blijft.
