Lof voor het talent, haat voor de persoon
“Ik kan hem als mens niet uitstaan,” begint Rami onomwonden. “Dat is duidelijk.” Wat volgt, is een tirade vol scheldwoorden, frustratie en persoonlijke aanvallen. “Als speler? Fantastisch. Hij gaat Ballons d’Or winnen, Europese bekers en wat je maar wilt. Maar als mens… f*ck je moeder. Dat is duidelijk.” Zijn woorden klinken rauw, ongefilterd – en zijn bedoelingen laten weinig ruimte voor interpretatie.
Wat is het breekpunt?
Rami’s woede zou zijn aangewakkerd tijdens de Nations League-finale tussen Spanje en Portugal. Daar zag hij hoe Yamal Cristiano Ronaldo begroette. “De manier waarop hij hem de hand schudde irriteerde me mateloos. En die video’s die hij daarna maakte over Ronaldo… dat vond ik niets,” aldus Rami.
Wat volgde, was een diepere afkeer, gericht op Yamal’s uitstraling en stijl. “Zijn broek op zijn enkels? Ik weet waar dat vandaan komt: uit de gevangenissen. Voor jongens die ‘geneukt willen worden’. Ik zeg het zoals het is,” aldus de voormalig verdediger van onder meer AC Milan.
Dreigende taal
De woorden die Rami uitspreekt gaan verder dan kritiek. “Hij geeft feestjes en mensen praten daar al over. Wacht maar, klootzak. Hij komt opdagen met grote diamanten alsof hij een Amerikaan is. Het is irritant.” Rami laat doorschemeren dat hij zich stoort aan alles wat Yamal buiten het veld doet. Een precieze aanleiding blijft echter onduidelijk.
Yamal zelf heeft nog niet gereageerd op de uitspraken. Rami ook niet op de ontstane ophef. Zijn toon verraadt weinig ruimte voor nuance – of excuses.
De grens tussen mening en dreigement
De uitbarsting van Rami roept vragen op. Waar ligt de grens tussen kritiek en intimidatie? En hoe verhoudt zich dat tot de publieke verantwoordelijkheid van oud-professionals, zeker richting jonge spelers die nog aan het begin staan van hun carrière?
Voorlopig zwijgt Yamal. Maar het zal niemand verbazen als zijn antwoord straks gewoon op het veld wordt gegeven.
