Uitleg KNVB over rode kaart Goes zorgt voor nóg meer discussie

De bewering die hij in de Kick-Off-podcast deed is hard: de rode kaart had niets te maken met de inhoud van de sliding, maar alles met de naam die op het shirt stond. “Als een andere speler exact hetzelfde doet, blijft het bij geel,” stelt Verweij. “Maar de naam Goes roept bij scheidsrechters blijkbaar iets op.” Een uitspraak die de discussie over reputatie-justitie in het Nederlandse voetbal opnieuw aanwakkert.

“Rood! Rood! Rood!” – nog vóór Nijhuis iets zag

Volgens Verweij viel de beslissing zelfs nog voordat Bas Nijhuis zelf een volledig beeld had. Een grensrechter zou via de headset al herhaaldelijk “Rood! Rood! Rood!” hebben geroepen. Paniekvoetbal, noemt hij het. En Nijhuis? Die zou zich volgens Verweij inmiddels “rot voelen” over het moment.

De sliding van Goes was stevig, laat, en op de bal én de man — maar was het roodwaardig? “Dit was een kwestie van toneelspel én vooringenomenheid,” aldus Verweij, die AZ oproept bezwaar te maken. “En als de KNVB dit niet seponeert, is het tuchtcollege het laatste redmiddel.”

Driessen: “Wie rood krijgt, moet niet wijzen naar z’n naam”

Collega Valentijn Driessen vindt het flauwekul. Volgens hem was het gewoon een domme actie van een speler die al vaker uit de bocht vloog. “Als je 0-3 voor staat en dan nog zo’n tackle maakt, heb je niets begrepen van wedstrijdintelligentie,” sneert hij. De chef voetbal van De Telegraaf vindt dat de speler de hand in eigen boezem moet steken in plaats van naar de arbitrage te wijzen.

Ook Hans Kraay jr. sluit zich in Goedemorgen Eredivisie deels aan bij die lezing: “Het was een domme actie, maar rood vond ik aan de zware kant.” Volgens Kraay had de VAR het moment kunnen terugdraaien, maar koos ervoor om dat niet te doen — en dát roept nieuwe vragen op.

VAR zwijgt, reputatie zingt rond

Juist de rol van de VAR is opnieuw onderwerp van discussie. Waarom greep de videoscheidsrechter niet in als de beslissing zo twijfelachtig was? Volgens Verweij is er binnen arbitrage sprake van ‘interne groepsdruk’. “Als meerdere officials rood roepen, dan durft de VAR zelden in te grijpen. Zeker niet bij een sterke persoonlijkheid als Nijhuis.”

Het roept bredere vragen op over de onafhankelijkheid binnen het arbitrale team. Wat weegt zwaarder: wat op beeld te zien is, of de eerste indruk van de grens?

Spanning rondom Goes neemt toe

De rode kaart komt niet uit het niets. Wouter Goes ligt al langer onder een vergrootglas. De jonge verdediger raakte in opspraak in de bekerfinale door een dubieuze gele kaart tijdens de penaltyreeks, kreeg kritiek van tegenstanders, én werd recent nog bespot met een spandoek van Go Ahead-spits Edvardsen. De beeldvorming rondom Goes is hard en wordt gevoed door incidenten, kritiek én publieke opinie.

Dat reputatie meeweegt in beeldvorming is onmiskenbaar. Maar als die ook gaat meewegen in scheidsrechterlijke beslissingen, zoals Verweij suggereert, is het een glijdende schaal.

Seponeert de KNVB of niet?

AZ zou bezwaar kunnen maken tegen de schorsing van Goes, al klinkt binnen de club ook realisme: het elftal moet zich richten op de play-offs om Europees voetbal, en één speler mag dat niet in gevaar brengen. Toch is de vraag legitiem: als dit moment rood oplevert, waar trekken we dan de lijn?

Of de tuchtcommissie zich over de zaak buigt, is nog onduidelijk. Maar één ding is helder: de discussie over deze kaart gaat niet alleen over één tackle. Het gaat over vertrouwen in het systeem, over interpretatie, en vooral: over hoe zwaar een naam weegt als het oordeel valt.