Wielrennen
Wout van Aert maakt grote fout: “Dit is écht niet goed te praten”
Sommige dagen rijg je de zeges aaneen alsof je een ketting legt van roomsoesjes. Andere dagen word je – ondanks al je zwoegen – simpelweg de spruitjes van het peloton: stevig, bitter en vooral net niet lekker genoeg. Dat laatste overkwam Wout van Aert tijdens Dwars door Vlaanderen, waar hij na afloop zichzelf geen enkele strobreed in de weg legde om de schuld volledig op zich te nemen.
Hoge inzet, lage uitkomst
In de beslissende sprint keek Van Aert toe hoe Neilson Powless het trio Visma-Lease a Bike-renners verschalkte. Een bittere pil, zeker als je weet dat drie tegen één normaal gesproken een wiskundig voordeel oplevert. Maar sport is nu eenmaal minder voorspelbaar dan een Belgische regenbui.
“Het is een fout. We waren te zelfzuchtig. Ik wilde het zo graag”, bekende Van Aert vlak na de finish. De ademhaling nog zwaar, de teleurstelling nog zwaarder. “Zeker na alle kritiek en alle miserie van vorig jaar. Ik dacht voor een keer aan mezelf.”
Geen ingewikkelde excuses, geen vage verwijzingen naar pech of materiaalpech: gewoon de hand in eigen boezem, zonder handschoenen.
Alles voor de winst – en soms te veel
De motivatie om eindelijk weer te schitteren na een bewogen seizoen 2024 bleek net de valkuil. “Ik ben enorm teleurgesteld omdat ik zo hard zéf wou winnen. Tegen mijn natuur in heb ik de beslissing gemaakt dat ze mij naar de finish moesten brengen en ik het zou afmaken,” aldus Van Aert.
Een zeldzaam moment waarop de normaal zo collectief denkende Wout zichzelf boven het team stelde. Maar topsporters zijn ook maar mensen. En mensen maken soms keuzes die in de achteruitkijkspiegel minder glansrijk blijken.
Van Aert toonde zich na afloop even eerlijk als streng. “Dan moet je de verantwoordelijkheid dragen als het mislukt, en ook hard zijn voor jezelf. De fout ligt niet bij de ploegleiding,” klonk het resoluut. Geen vingerwijzen naar een onzichtbare ‘tactische fout’ van hogerhand, maar een volwassen erkenning van eigen aandeel.
Het is de charme van Van Aert: winnen als een kampioen, verliezen als een gentleman. Al zal dat op zo’n moment weinig troost bieden, zelfs niet met een pintje achter de finish.
De gemiste kansen op het asfalt
Wat bleef hangen bij de Belgische kopman, was vooral het gemis aan initiatief in de slotfase. “Hadden we de laatste tien kilometer aangevallen, maar werden we toch nog geklopt, dan hadden we wél gedaan wat moest,” analyseerde hij scherp. “Nu hebben we hoog spel gespeeld, en dat is niet goed te praten.”
Met andere woorden: beter sneuvelen met de vlag in top dan onderuitgaan in een spelletje pokeren op twee wielen. In een koers waar elke seconde telt en elke beweging bekeken wordt door concurrenten met het reactievermogen van een kat op een laserstraal, is passiviteit zelden een goede raadgever.
