“Is dat je dochter?” – over een volle haardos en kromme aannames
De aanleiding voor Yolanthe’s frustratie? Regelmatige opmerkingen op sociale media over het uiterlijk van Xess Xava, en dan met name over zijn lange, volle haar. “Wat een mooi meisje!” of “Is dat je dochter?” zijn reacties die opvallend vaak opduiken onder foto’s van haar zoon. En hoewel ze het internet niet kan dwingen tot goede manieren, is ze er inmiddels wel klaar mee.
Wat veel mensen blijkbaar over het hoofd zien, is dat het kapsel in kwestie een bewuste keuze is van Xess zelf. Hij voelt zich goed bij zijn lange haar en vindt het mooi, aldus Yolanthe. Als columnist bij Kek Mama nam ze de gelegenheid om dit publiekelijk recht te zetten. “Hij mag lekker zelf bepalen hoe hij eruitziet,” zegt ze stellig.
Ruimte om jezelf te zijn – zelfs als je nog geen tien bent
Xess Xava kreeg eerder al te maken met negatieve reacties in het echte leven. Zijn moeder vertelde dat hij in Nederland werd gepest door twee meisjes, simpelweg omdat hij lang haar heeft. In plaats van hem te ontmoedigen, koos Yolanthe voor een andere aanpak: ze sprak haar zoon moed in en spoorde hem aan om juist trots te zijn op zijn uiterlijk en op wie hij is.
Het is een boodschap die in deze tijd — waarin uiterlijk nog altijd vaak tot ongewenst oordeel leidt — niet alleen moedig, maar ook nodig is. Zeker voor een kind dat nog volop in ontwikkeling is.
Hart onder de riem – de kracht van positieve reacties
Gelukkig bleef Yolanthe’s openhartige verhaal niet zonder weerklank. Na het delen van haar ervaring werd ze overspoeld met steunbetuigingen. “Mijn DM stroomt vol met zoveel lieve berichten. Dat had ik niet zien aankomen. Dank jullie wel! Alleen maar liefde,” reageerde ze dankbaar. Het is een duidelijk signaal dat er ook veel mensen zijn die begrijpen hoe belangrijk het is dat een kind gewoon kind mag zijn — met lang haar, korte haren of een regenboogkapsel als dat zo uitkomt.
Een bredere boodschap: kinderen zijn geen projecties
Hoewel het verhaal over Xess Xava in eerste instantie draait om persoonlijke ervaringen, raakt het aan iets groters. Namelijk: het idee dat kinderen zich moeten conformeren aan stereotype verwachtingen over hoe een jongen of meisje eruit ‘hoort’ te zien. Yolanthe stelt daar haar eigen visie tegenover: laat kinderen zelf ontdekken wie ze zijn, in plaats van hen in een mal te persen.
Ze wil met haar verhaal niet alleen opkomen voor haar zoon, maar ook andere ouders en opvoeders aanmoedigen om te vertrouwen op hun kind, in plaats van op de meningen van buitenstaanders. En dat is misschien wel het krachtigste aan haar boodschap: liefdevolle steun van binnenuit is altijd sterker dan kritiek van buitenaf.
