Een uitspraak die bij sommigen de wenkbrauwen zal doen fronsen. Maar Ihattaren is daar zelf allerminst van onder de indruk.
Van belofte naar verdwijnpunt — en weer terug
Het verhaal van Ihattaren is inmiddels bekend. Ooit hét toptalent van PSV, met een fluwelen linker en een visie die niet te trainen is. Maar ruzie met trainer Roger Schmidt, de overstap naar Juventus en een serie mislukte huurperiodes bij Sampdoria en Ajax veranderden zijn carrière in een achtbaanrit vol teleurstellingen, gemiste kansen en persoonlijke strubbelingen.
Pogingen om in Turkije (Samsunspor) en Tsjechië (Slavia Praag) opnieuw te beginnen liepen op niets uit. Pas bij RKC Waalwijk, in alle rust, begon Ihattaren weer aan opbouw. Daar speelde hij 27 duels, waarin hij vier keer scoorde en vijf assists afleverde. Genoeg voor een transfer naar Fortuna Sittard, waar hij nu in zes wedstrijden al goed is voor drie goals en een assist.
Nieuwe doelen, nieuwe documentaire
In gesprek met De Telegraaf blikt Ihattaren terug én vooruit. Een documentaire over zijn levensverhaal is inmiddels gemaakt, maar de middenvelder wil meer. Veel meer. “Binnen een paar jaar komt er een andere documentaire, maar dan in de top,” zegt hij. “Mijn uitspraken zijn gewaagd, maar ik weet zelf dat ik het ga bereiken.”
Op de vraag hoe hoog hij dan mikt, komt het antwoord zonder aarzeling: “Top zes in Engeland, top vier in Spanje, top twee in Duitsland… Zeker weten.”
Ambitie of overschatting?
Het zijn uitspraken die vragen oproepen. Is dit pure ambitie, of een geval van jezelf overschatten? Ihattaren lijkt zich bewust van de kritiek, maar trekt zich er weinig van aan. “Alleen God weet het, maar ik weet dat ik er alles aan ga doen om het te halen.”
Zijn prestaties bij Fortuna geven hem in elk geval sportieve ademruimte. Met een contract tot medio 2026 en een optie op verlenging, hebben de Limburgers een speler in huis die weer het vuur in de ogen heeft — en de headlines durft op te zoeken.
Toekomst in de sterren, verleden op beeld
Of Ihattaren ooit daadwerkelijk op het middenveld van Anfield, Camp Nou of de Allianz Arena zal staan, moet nog blijken. Maar één ding is duidelijk: hij gelooft er heilig in. Zijn verhaal, ooit getekend door gemiste kansen en interne chaos, krijgt nu een nieuwe toon — die van strijdlust en grootspraak.
En wie weet: als die tweede documentaire er komt, is de weg van Waalwijk naar Wembley een hoofdstuk waard.
